Communitas Carosii

Éi msé
(Il nonno)di Roberto Benso

Éi culégio, u latin,
ma próua l’è finio,
a veggo éi campanin,
a sun turna ‘ntu nio.

Sú dai scoe, me spaò,
da mè puè e da mè muè,
pö a fomne na pansò,
na pansò ‘d libertè.

Únz’ònni, cui batuzi
truvose ‘ntu ciassò,
spessi me funzi gnuzi,
ma sulo per zugò

‘ntu Lemmo, aa Ciapisöa,
‘ntei campo da balun:
l’éa tútta n’otra scöa,
anche sa n’éo guei bun.

E tanto cu rciucova
a campaña da séja;
e tanto cu smurtova
u sù russo a candéja,

cu a ströppa di cúxiñi
érmo daa nónna a znò,
feriöi, sguordi e puliñi,
ma éi msé u n’éa ‘ncù rivò.

Dai brunzo a barbutova
l’egua ‘ntéi ferguò;
bzúgnòva laciò a crova,
ma éi msé u n’éa ‘ncù rivò.

Fóxia l’éa sú ‘n Guaxiña,
o per legne in Mursía,
o fóxia ‘nta cantiña,
o a fose na partía...

Ma dóppo éi vin brúlé
mi a stovo ‘ncù a spitò;
a spitovo mè msé,
mè msé, cu n’éa rivò.

Alua, ch’un cian de stelle
chi brilovo ‘ntu sé
e i paxéivo cèe belle,
ö dumandò déi msé.

Ö dumandò déi msé,
e l’éa za tútto brún;
ö dumandò déi msé,
e u n m’à rispósto ‘nciún.